The Ills + Karoushi

The Ills
Wie ooit zei dat je met bankhangen en gamen niets kon bereiken mag zich nu wel twee keer achter het oor krabben.. De mannen van The Ills, die even een break namen van het gamen en hun knokige controller-hands even lieten voor wat ze waren, grepen naar de gitaren en drumsticks toen ze het zoveelste potje hadden gespeeld. Het begon als een grap in een klein appartementje in Bratislava maar heeft zich ontpopt tot een instrumentaal fenomeen waar rekening mee gehouden moet worden!

Progressieve rock waarin je bij elk nummer jezelf in een verhaal waant. De meeslepende opbouw en dan die snoeiharde climax die je eventjes uit je dagdroom weet te helpen. Met een vleugje punk hier en een gezonde dosis garage daar weet de band zonder vocals je alsnog een mooi verhaal te vertellen. Met inmiddels 4 albums op zak en een gezonde lading aan podiumervaring door heel Europa mogen wij trots zijn met een band als The Ills bij Simplon UP! 

Karoushi
Karoushi zet muziekinstrumenten in als wapens in een kosmische strijd. Een powertrio met melodisch geweld, zeg maar. Muzikaal tappen ze uit een jaren ’90 vaatje. Denk: noiserock, postpunk, emocore. Dat klinkt misschien reuzehip maar het betreft hier geen hipster popbandje met dito hipster jongetjes die tijdens de gouden dagen van Fugazi, Shellac of Three Milie Pilot nog in de luiers zaten. Nee, deze mannen hebben de jaren negentig bewust meegemaakt en zaten in die tijd ook al in menig lawaaibandje. Toch is Karoushi verrassend luisterbaar, frisse liedjes met kop en staart. Wel hebben die liedjes een vunzig vies randje en proberen ze iets te brengen.

Op de net uitgebrachte ‘dull system of defense’ trekt Karoushi bijvoorbeeld van leer tegen individualistisch denken, neoliberalisme, informatie manipulatie en defecte democratie zonder ergens prekerig te worden. Het wordt gedaan vanuit een persoonlijk beleving met het nodige gevoel. Turbulente politieke tijden vragen om tumultueus verzet, Karoushi doet dat op een muzikale manier. Eerdere wapenfeiten zijn: Count me out (2014) en Ants and Alligators (2012). Live gaat de band los en ze verwachten hetzelfde van haar publiek.